Fotografiecircuit toert al vele jaren door Vlaanderen. Op deze pagina vind je een overzicht van de recentste deelnemers van de voorbije jaren.
2023
2023
Hildegard Penne / Between head and feet
“Between the head and feet of any given person is a billion miles of unexplored wilderness” – Gabrielle Roth.
‘Beweging in beeld’ is een terugkerend thema in het werk van Hildegard Penne, zelf een gepassioneerd danseres. Voor deze reeks liet zij zich inspireren door de vijf ritmes van Gabrielle Roth: flow, staccato, chaos, lyriek en stilte – ritmes die volgens haar de essentie van dans vatten.
Deze bewegingen wilde Penne visueel vastleggen. Ze hield het project dicht bij zichzelf door dans-zelfportretten te maken en de ritmes op te zoeken in haar dagelijkse omgeving. Ook de drager draagt beweging: transparant kalkpapier en textiel zorgen voor gelaagdheid en een nieuwe choreografie in de presentatie.
Voor Penne is dans een voortdurende transformatie: een evolutie van de ene toestand naar de andere, laag na laag afpellend. Uiteindelijk draait het niet om het resultaat, maar om de beweging zelf. “Er is geen dans en er is alleen maar dans.” Dans ís leven – waardevol juist omdat het zinloos lijkt.
De wereld is complex, net als de mens: gevormd door diverse achtergronden, overtuigingen, waarden en verlangens. Steden zijn het kloppend hart van deze complexiteit. Hier komen culturen, talen, architectuur en menselijke verhalen samen, en botsen chaos en schoonheid om een nieuwe esthetiek te vormen.
Wiete Andrasch verkent in haar fotografiereeks “Can you see me?” de poëzie en gelaagdheid van stedelijk leven. Vooral de densiteit en superdiversiteit van steden als Berlijn en Antwerpen fascineren haar. Haar fotografie legt de nadruk op details: de compositie van kleuren, de poëzie van een vuil treinraam, of de reflectie van passanten die samensmelten met stedelijke architectuur. Elk beeld vangt een moment van de complexe stadsdynamiek.
De foto’s zijn niet geënsceneerd en tonen zorgvuldig geobserveerde momentopnames. Beeldbewerking blijft beperkt tot essentiële aanpassingen zoals scherpte en contrast.
Geboren in Duitsland, studeerde Andrasch politieke wetenschappen en kunst in Berlijn en Firenze. Tijdens haar studies in de jaren '90 maakte ze de transformatie van een herenigd Berlijn mee. Ze werkte als journaliste en schreef in 2000 een boek over de verschillen in het herenigde Duitsland. Datzelfde jaar verhuisde ze naar Antwerpen, waar ze een nieuwe carrière opbouwde.
Taal en beeld lopen als een rode draad door haar werk. Na jaren als televisiejournaliste en videoreporter richt Andrasch zich nu volledig op fotografie, waarbij de camera haar constante metgezel is.
Wiete Andrasch / Can you see me?
Julia Helber / Terug naar de Belle Epoque
In het rusthuis Belle Epoque wonen oude mensen en een hondje in afgeleefde kamers. Niet iedereen kan het goed vinden met iedereen, maar toch willen de bewoners niets liever dan samenzijn – soms is het zelfs best gezellig in het rusthuis. Wat buiten het huis gebeurt, boeit weinig. De fotografe Julia Helber legt alles vast, zacht en liefdevol: de geleefde levens, de vergeten verhalen, momenten en gekoesterde bezittingen.
Met haar Belle Epoque-reeks richt Helber zich op de laatste levensfase. Hoe ziet het leven eruit met de dood in zicht? Wat blijft belangrijk? Kunnen herinneringen blijven bestaan? Haar werk onderzoekt de tijd: hoe wordt deze beleefd, hoe lang tikt een hart nog?
Helbers beelden reflecteren op vergankelijkheid en de onmogelijke poging om mensen en herinneringen te bewaren voor vergetelheid. Ze vond inspiratie in het boek De jaren van Annie Ernaux, waarin de auteur probeert "iets te redden van de tijd waar we nooit meer zullen zijn." Maar ook Helber erkent: uiteindelijk verdwijnen alle beelden.
Achter de universele thema’s van haar werk staan echte mensen – bewoners die vrienden werden. Belle Epoque vastleggen was een droom voor Helber. Ze bouwde al fotograferend een band op met de bewoners en hun wereld.
Belle Epoque bestaat niet meer. Het pand werd verkocht, de bewoners verhuisden of stierven. Maar de herinneringen leven voort in Helbers beelden.
Horst Einfinger/ Cycle of darkness and light
Einfinger is er in geslaagd, niet alleen om me aan het twijfelen te brengen – wat een basiseigenschap zou zijn van goede kunst -, maar sterker: een enkele keer heeft hij me aan een foto doen voelen, omdat ik dacht dat het om een schilderij ging. Een andere keer heb ik aan een foto geroken, aangezet door een identiek vermoeden. Ik ga er vanuit dat dit twee eigenschappen zijn die me toestaan te zeggen dat Einfinger een ontzettend begaafd fotograaf is. De sterke suggestie van tactiliteit had in beide gevallen lang niet alleen te maken met de kwaliteit van het Hahnemühle-papier, een kwaliteitsproduct met een lange geschiedenis, waarop zijn werk steevast wordt afgedrukt.
Einfingers fotografie heeft me van meet af aan bekoord. Of hij nu met zwart-wit uitpakte of met kleur, figuratief of abstract werk maakte, het maakte weinig verschil. Hij is een klassenbak.Het meest geniet ik doorgaans wanneer hij speelt met licht en schaduw en daarvoor lapidaire architecturen uitkiest. Of wanneer hij abstracte elementen gebruikt, een kunstwerk ziet in wat niet als dusdanig was bedoeld. Het zal u niet verwonderen dat merkwaardige gebouwen hem door hun ingenieus karakter of net door hun grote eenvoud inspireren, dat architecten als Gehry en Le Corbusier bij hem hoog in aanzien staan. Een flard van hun creaties volstaat voor een spel met vormen of voor het vastleggen van een sfeer. In bijna alle foto’s speelt de eenvoud een grote rol. Ook de stilte. Deze is doorgaans bijna voelbaar. Vandaag kiest de ervaren rot voor het beste van diverse fotografiewerelden, gebruikt hij enkel kleur als die een meerwaarde kan bieden, maar altijd primeren eenvoud en concept. Einfinger laat in zijn werk nog heel wat aan de kijker over. Ook dat maakt het interessant. Eerst is er de twijfel, daarna kan je aanvullen. Er in stappen, wegdromen. Ondanks hun puurheid en eenvoud, zijn ze zo veel meer dan wat je ziet.
Johan Debruyne, criticus en (H)art recensent
Sean Declerck fotografeert vooral in de stad, waar hij zich laat leiden door het toeval en de verrassing van het moment. In de reeks ‘Glimpse’ maakt hij gebruik van hard zonlicht en een strakke uitgepuurde compositie. Hierdoor krijgen de beelden een filmisch karakter waarbij het onderwerp, de mens, als het ware in de spotlight wordt geplaatst.
Declerck toont interesse voor zijn medemens, maar dringt niet binnen in hun wereld. De gefotografeerde is zich nooit bewust van die observatie, en gedraagt zich onbevangen. Zo bieden de beelden een vluchtige inkijk in de intieme leefwereld van de onbekende andere.
Sean Declerck (1983) kocht ooit een camera voor een reis naar New York. Na thuiskomst schoolde zich bij tot fotograaf en ontdekte de wondere wereld van straatfotografie via een boek van Harry Gruyaert. Vandaag is hij voltijds fotograaf en geeft hij daarnaast ook les aan beginnende fotografen.
Sean Declerck / Glimpse
Het werk van Walter Segers wordt gedreven door nieuwsgierigheid naar de wisselwerking tussen mens en omgeving en hoe deze elkaar beïnvloeden. Zijn oeuvre is visueel en conceptueel complex, met boodschappen die variëren afhankelijk van de kijker en diens levenservaring.
Geboren in Mechelen en opgegroeid in Bonheiden-Rijmenam, reisde Segers de wereld rond voordat hij zich in Canada vestigde. In Toronto behaalde hij in 2008 zijn bachelordiploma aan de OCAD University als fotograaf. Reizen blijft een bron van inspiratie in zijn werk, waarin thema’s als identiteit, isolatie, verbondenheid en leegte centraal staan.
De fotoreeks “Solitaire” begon enkele jaren geleden en is een doorlopend project. Segers fotografeerde eenzame figuren op publieke plekken zoals theaters en stadsparken – plekken die normaal bruisen van het leven. Deze beelden leggen de nadruk op leegte en sociale isolatie, en vragen aandacht voor onze behoefte aan verbinding, vooral in de context van COVID-19.
Al vóór de pandemie reflecteerde Segers op een wereld zonder fysieke interactie, maar de recente gezondheidscrisis gaf zijn werk een nieuwe urgentie. De lockdowns en veranderingen in routines brachten de mentale impact van isolatie sterk naar voren.
Sommige scènes zijn op speelse wijze geënsceneerd, waardoor Segers dagelijkse rituelen een onverwachte draai geeft. Met humor en hoop onderzoekt hij hoe menselijke gewoonten en verbindingen worden hertekend in een veranderende wereld.
Walter Segers / Solitaire
Jean Marie Piron / De tuin der lusten, remixed
Hiëronymus Bosch (ca. 1450-1516) schilderde “De tuin der lusten” vanuit een rooms-katholieke moraal. De zwarte figuren symboliseren gevallen engelen die witte personages verleiden tot aardse geneugten. Het middenpaneel waarschuwt moralistisch: wie zich overgeeft aan decadentie, zal na kort genot eeuwig branden in de hel.
Jean Marie Piron haalt in zijn reeks “De tuin der lusten, remixed” inspiratie uit Bosch, maar stelt diens zwart-witvisie ter discussie. Hij gebruikt etherische, broze wolkjes als metafoor voor vergankelijkheid, vastgelegd via fotografische technieken. Door lichte negatiefbeelden te spiegelen aan donkere positiefbeelden, toont hij dat donker niet enkel slecht is en licht niet enkel goed. Alles is een mengvorm, met subtiele grijstinten die nuance benadrukken. Voor Piron is er geen sprake van eeuwigheid: zodra een beeld is vastgelegd, blijft enkel een herinnering over.
Piron begon al jong met fotografie, maar volgde pas na zijn 50ste een analoge opleiding aan de kunstacademie in Mortsel. Zo’n tien jaar later schakelde hij over op digitale fotografie. In 2021 viert hij zijn 25-jarig jubileum als fotograaf. Zijn stijl, geëvolueerd naar abstract realisme, combineert schijnbare eenvoud met gelaagde complexiteit.
In de expo Last Day of Magic onderzoekt David Somers zijn kenmerkende stijl verder en vergroot deze uit. De serie blijft in evolutie, en hier worden de voorlopige hoogtepunten getoond.
Somers zoekt de chaos in het alledaagse leven en probeert met zijn camera opnieuw orde te scheppen door deze strak in beeld te brengen. Hoewel zijn beelden vaak geënsceneerd lijken, zijn ze dat nooit. Mensen spelen zelden een hoofdrol in zijn werk; hun aanwezigheid schuilt in wat zij creëren of achterlaten: gebouwen, objecten en structuren. Door taferelen aan de rand van de samenleving naar de voorgrond te halen, roept hij vragen op over schoonheid en lelijkheid.
De titel Last Day of Magic verwijst naar een blik op de wereld alsof het de laatste dag is – een zoektocht naar betekenis in het alledaagse.
David Somers (Antwerpen, 1986) is een kunstenaar gevestigd in Antwerpen. Na deelname aan verschillende groepstentoonstellingen is dit zijn eerste solo-expo waarin zijn werk centraal staat.
David Somers / Last Day of Magic
De fotoreeks “Les Salines de Guérande” van Luc Vervliet ontstond tijdens een vakantie in die streek rond de Franse stad Guérande, waar hij de zoutwinning bezocht. Dit gebied bestaat uit kleine zoutbekkens met ingenieuze kanalen en reservoirs, waarin het zoutgehalte van het zeewater stapsgewijs toeneemt tot het uitkristalliseert.
Vervliet werd gefascineerd door de grafische lijnen van de zoutbekkens, de structuren van de uitgedroogde aarde en de warme kleuren van het zoute water. De drone bleek het perfecte middel om dit onderwerp op een creatieve en verrassende manier vast te leggen.
Op 14-jarige leeftijd zette Luc Vervliet zijn eerste stappen in de fotografie. Later werd hij lid van Fotoclub Icon Wilrijk, waar hij zijn kennis verder kon verfijnen en ook in het bestuur van de club ging. In 2009 schreef Vervliet zich in voor de opleiding Fotokunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten DKO in Antwerpen, waar hij in 2014 zijn getuigschrift behaalde.
Bij zijn prepensioen in 2013 maakte hij de overstap naar professioneel fotograaf en werd lid van de Belgische Beroepsvereniging van Fotografen. Tegenwoordig ligt zijn focus vooral op interieur-, product- en projectfotografie voor horeca, handelszaken en bedrijven. Naast zijn professionele opdrachten blijft ook zijn vrije werk belangrijk, met landschappen en minimalistische, abstracte onderwerpen. Daarnaast is hij gelicenseerd drone-piloot.